Het leven van Clarisse was getekend door psychisch lijden. Zij streed met al haar energie om te kunnen leven, maar verliest uiteindelijk de ongelijke strijd. Ondanks haar jonge leeftijd, krijgt zij na een lang en intens traject, euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Zij vindt het belangrijk te benadrukken dat zij niet heeft gekózen voor euthanasie, maar dat zij en begeleidende artsen uiteindelijk geen andere uitweg zagen.

Clarisse werd geboren met een bijzondere intelligentie, hooggevoeligheid en autisme. Het valt de mensen rondom haar direct op dat zij ‘een speciaal kind’ is met bijzondere talenten, maar zelf ondervindt zij al snel hoe moeilijk het is zich aan te passen aan haar leefomgeving en sociale context. Ze probeert ermee te leren leven dat haar psychische moeilijkheden eerst niet gezien en daarna niet erkend of geaccepteerd worden. Zij getuigde over het jarenlang seksueel misbruik dat ze als kind moest ondergaan en hoe dit de aanzet is naar een zeer destructieve en slopende eetstoornis, die ze de rest van haar leven met zich zou meedragen.

Vanaf haar dertiende begint een lang traject van opnames in psychiatrische ziekenhuizen. Zij ondergaat jarenlang een onaangepaste en traumatiserende zorg. Als ze als zestienjarig meisje de psychiatrie verlaat, met het label van ‘een multicomplexe psychiatrische problematiek’ en formeel uitbehandeld verklaard wordt, communiceert ze al bijna niet meer met de buitenwereld.

Clarisse vindt bij toeval de weg naar een zorgboerderij, waar ze vanaf de tweede helft van 2020 op een totaal andere manier wordt opgevangen, zonder dwangmaatregelen, met 24 uur op 24 individuele begeleiding door een team van liefdevolle mensen. Het contrast met de ‘behandeling’ in de ziekenhuizen kan niet groter zijn.

Daarnaast koopt ze een puppy om als assistentiehond op te leiden. Miro blijkt fenomenaal goed in die rol en wordt de onafscheidelijke steun en toeverlaat van Clarisse. Clarisse en Miro worden het eerste officieel gecertificeerde duo psychiatrische patiënt-assistentiehond in België. De M in kunstenaarsnaam “Clarisse M” verwijst naar Miro. Ze wou hun onafscheidelijkheid ook na haar dood in haar naam verankeren. Volgens de laatste wilsbeschikking van Clarisse M zal alle mogelijke opbrengst van haar werk naar de opleiding van assistentiehonden voor psychiatrische patiënten gaan.

Haar gewijzigde levenssituatie stelt haar in staat volwassenenonderwijs te volgen aan het KISP te Gent. Ze kiest voor fotografie en een nieuwe wereld gaat voor haar open. Haar inspiratie is onuitputtelijk, haar talent voor haar leraren ongezien.
In die periode leert zij Dirk Braeckman kennen, die zo onder de indruk is van haar uitzonderlijk talent, dat hij zelf vragende partij wordt om haar te kunnen begeleiden. Er ontstaat een unieke, kunstzinnige band tussen hen, waarbij ze elkaar inspireren.

Met haar buitengewoon gevoelige ziel, haar moreel raffinement en haar voortdurend verlangen en zoektocht naar schoonheid schept Clarisse in zeer korte tijd – vooral in de slapeloze nachtelijke uren – een indrukwekkend en intrigerend artistiek oeuvre.

Clarisse was bijzonder geliefd en een inspiratiebron voor velen. Zij wordt enorm gemist als mens en als kunstenares, wiens onuitputtelijke schat aan artistiek talent maar net het levenslicht had gezien en deed dromen van zoveel meer.